Świadkowie cudu słońca- John Haffert

Świadkowie cudu słońca- John Haffert

[link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych]

Świadkowie

Wkrótce po II wojnie światowej, do Portugalii zaproszono dwóch amerykańskich pisarzy, by opisali „cud", który zaczął wówczas przyciągać uwagę świata. Pisarze ci dostąpili wyjątkowego zaszczytu - pozwlono im nawet na swobodną rozmowę z ostatnim żyjącym z trójki dzieci, które zapowiedziały „cud" oraz przekazały przesłanie i przepowiednie.

Jednym z owych pisarzy był dr. William Thomas Walsh, który napisał świetną, a zarazem całkiem typową książkę, pt. Our Lady of Fatima (Nasza Pani z Fatimy) (opublikowaną przez wydawnictwo Macmillan w dużym nakładzie, szczególnie we wznowionej edycji w miękkiej okładce).

Drugi pisarz także był pod wielkim wrażeniem tego, co napotkał w Fatimie. Jak mógłby przełożyć na słowa, choćby najlepiej dobrane, to, co wyrażają oczy świadków? Jak pisać rzeczowo w obliczu zdarzeń, które doprowadziły ludzkość na krawędź wojny atomowej? Jak oddać fakty wobec tego, co widział i czego doświadczył w Fatimie, podczas gdy dla niego samego światełko zrozumienia, tam, w obecności naocznych świadków, w miejscu, gdzie to wszystko się stało, było wstrząsem, niewytłumaczalnym i nieopisanym?

Dr. Walsh uczynił to, czego należałoby oczekiwać od każdego pisarza: obiektywnie, jasno i autorytatywnie opisał, co się wydarzyło. Lecz któż inny niż sam świadek mógłby przekroczyć przepaść pomiędzy zwykłym przyznaniem, że takie wydarzenie mogło mieć miejsce, a prawdziwym zrozumieniem, że tak się stało?

Jednak tego właśnie oczekuje się od świata, a przynajmniej od pewnej ilości ludzi, którzy na nim żyją. Powinni traktować ów „cud" nie jako fakt historyczny, lecz jako przełomowe wydarzenie - dotyk ręką Boga serc zatrwożonej ludzkości.

Rozmaici ludzie, niekoniecznie katolicy, udali się do Fatimy i tam, wobec prawdziwych wydarzeń, a w szczególności po rozmowach ze świadkami, przebyli tę psychologiczną przepaść pomiędzy wiedzą a zrozumieniem. W tym czasie w wielu krajach pojawiło się wiele książek opisujących te same fakty: tajemnicze, cudowne, jakie trudno pojąć:

Oto troje prostych pastuszków żyjących w górach oświadczyło, że 13 maja 1917 zobaczyło „zjawę". Opisali ją jako młodą kobietę w olśniewającym świetle, która nie ujawniła swojej tożsamości, lecz powiedziała tylko, że jest „z nieba". Poprosiła owe dzieci, aby przychodziły w to samo miejsce trzynastego dnia każdego miesiąca aż do października. Później powiedziała im, że wyjawi, kim jest i „publicznie uczyni cud, aby wszyscy uwierzyli".

Po tym, jak dzieci opowiedziały, iż wysłanniczka z nieba wyjawiła im tajemnicę i w październiku uczyni cud, pięć tysięcy ludzi przybyło, by oglądać trzecie objawienie.

Około trzydziestu tysięcy ludzi zgromadziło się podczas piątej „wizji", gdy postać ponownie potwierdziła, że 13 października w tym samym miejscu uczyni „cud, aby wszyscy uwierzyli".

W owym słynnym dniu 13 października, która to data zbiegła się z umocnieniem komunizmu w Rosji, zdarzył się „cud".

Na wzgórzu objawień zgromadziło się ponad sto tysięcy ludzi, którzy w ciągu dziesięciu minut doświadczyli tak wielkiego przerażenia, że nawet dziś, po czterdziestu latach, w ich oczach często gości strach, gdy opisują, co wtedy ujrzeli.

Lecz strach ten wyparła nadzieja... to samo uczucie, które zaczęło też rodzić się w sercach milionów za żelazną kurtyną, gdzie orędzie fatimskie dziś także dociera.

Być może jedynie ci, którzy doznali strachu, mogą naprawdę ujrzeć światło nadziei i zarzucić pomost nad przepaścią pomiędzy przemyślaną wiedzą a aktywnym zrozumieniem.

Każdy, kto zrozumie, że ów „cud" się wydarzył (i że Bóg przekazał przesłanie dla naszych czasów, kiedy to nad całymi narodami zawisła groźba zagłady w eksplozji atomowej), natychmiast próbuje coś z tym zrobić.

Właśnie dlatego powinniśmy poznać świadków.

Choć często ich relacje są do siebie podobne, słuchamy każdego słowa z zapartym tchem, jak dziecko uczące się trudnej lekcji. W obliczu tak niesamowitych wydarzeń najinteligentniejsi i najlepiej wykształceni z nas są niczym małe dzieci. Stoimy przed faktem bez precedensu w historii ludzkości.

Opiszmy to w kilku prostych słowach - słowach, jakich użył biskup Fatimy w liście pasterskim o Cudzie:

„Tysiące ludzi widziało wszystkie te pląsy słoneczne, które nie zostały zarejestrowane przez żadne obserwatorium astronomiczne, więc nie mogły pochodzić od natury, osoby ze wszelkich środowisk i klas społecznych, wierzący i niewierzący, dziennikarze najważniejszych gazet portugalskich, a nawet ludzie oddaleni o kilka mil..."

Zdarzenie to było tak nieprawdopodobne, że jedynie zastępy żyjcych świadków mogą pomóc nam zrozumieć pewne rzeczy:

1.Po raz pierwszy w historii ludzkości Bóg uczynił cud (wyjąwszy Zmartwychwstanie) w przewidzianym czasie i miejscu, by coś udowodnić;
2.Zdarzenie to niesie przesłanie mówiące, że wojna jest wywoływana przez grzech; ateistyczna Rosja zaleje świat swoimi błędami, co przyczyni się do wybuchu kolejnych wojen; niektóre narody zostaną zgładzone; „jeśli ludzie nie przestaną obrażać Boga". Jednak każdy dobry człowiek, poprzez pewne uczynki, może zasłużyć na miłosierdzie, aby Rosja (rozumiana jako ateistyczni komuniści) została nawrócona i by „nastał pokój".

Świat otrzymał ultimatum. Czyż nie byłoby smutne, gdyby religijne uprzedzenia, lub sam nawet sekularyzm, nie dopuściły, aby świat otworzył oczy na ten zdumiewający fakt?

Podczas spotkań z naocznymi świadkami warto pamiętać, że naszym głównym celem nie jest uzyskanie dowodu, że miał miejsce cud, lecz zrozumienie, że tak się stało. Dowód jest mało istotny. Nie znamy nikogo, kto zaprzeczyłby temu, że cud się wydarzył, lecz niewielu jest takich, którzy rozumieją ten fakt. Dlatego pozwalamy sobie na zadawanie świadkowi naprowadzających pytań, z rozmysłem kładąc nacisk na istotne cechy tego niezwykłego zdarzenia.

Pan Dominie Reis z Holyoke w Massachusetts był w Portugalii w 1917

-Czy słyszał Pan o przewidywanym cudzie w Fatimie? - zapytaliśmy go na początku lat sześćdziesiątych.

- Mój ojciec usłyszał o tym pierwszy. Pisały o tym gazety w całym kraju.

Jak daleko od Fatimy Pan mieszkał?

- W tamtym czasie mieszkałem niedaleko Porto, sto mil od Fatimy.

Czy wielu ludzi interesowało się objawieniami?

- Tak. Za pozwoleniem, zacznę od początku. W maju, gdy to wszystko się
zaczęło, miałem 17 lat. 11 października ojciec powiedział do mojej matki „Jedziemy do Fatimy. Zobaczymy, co się stanie".

Czy dzieci przepowiedziały, że 13 października stanie się cud, aby wszyscy uwierzyli?

- Tak było. Wielu uważało to za kłamstwo. Myśleli podobnie... jak by tu
powiedzieć... jak rząd. Rząd także w to nie wierzył. Jednak wielu ludzi, w tym moja matka i ojciec, miało rozsądne podejście do religii. I mój ojciec powiedział „Jedziemy". Zadecydował za mnie i za moją matkę dzień wcześniej, jedenastego października. Wyruszyliśmy dwunastego o godzinie dziewiątej.

Czy wielu ludzi z Pana okolic udalo się do Fatimy?

- Tak. Pociąg był pełny.

Co Pan o tym myślał jako młody, siedemnastoletni człowiek? Czy sądził Pan, że Pana rodzice mają rację?

- Czułem... czułem, że coś się wydarzy.

Czy zapowiedź cudu została ogłoszona przez Kościół?

- Kościół milczał... Byli temu przeciwni. Jeśli któryś z księży wspomniałby o Fatimie, coś mogło mu się nawet przydarzyć. Niektóre kościoły w pobliżu Fatimy zostały wręcz zniszczone, by tylko zniechęcić ludzi do przybycia.

Proszę wybaczyć, że to powtórzę, ale jednym z istotnych faktów w tym dniu wydaje się to, że tysiące ludzi, na przekór przeszkodom niemal nie do pokonania, weszło pieszo na tę wielką górę... po kamieniach, wbrew żołnierzom, w zimnym deszczu. Podróżował Pan z rodziną przez całą poprzednią noc. O której godzinie dotarł Pan do miejsca, gdzie według zapowiedzi miał zdarzyć się cud?

Wyruszyliśmy z Leirii o szóstej rano. Wtedy padał jedynie niewielki
deszcz.

Czy było dużo ludzi?

- O tak! Na poletkach, na skałach, i wszędzie gdzie nie spojrzeć... widziało
się ludzi. Niektórzy z niewielkimi pakunkami na głowach. (1) Wszyscy wspinaliśmy się na to wzgórze, jak gdyby nie było to nic trudnego. Widziałem też ludzi, którzy nie spodziewali się zobaczyć niczego, mówili, że nic się nie zdarzy. I innych, idących z Leirii bez słowa. Spotkałem kilku ludzi idących w milczeniu, i kilku...

Kiedy wreszcie dotarliście do Cova?(2)

- Dotarliśmy tam około południa. Pomiędzy wpół do dwunastej a południem. Gdy doszliśmy, byli już tam żołnierze... Wszędzie widzieliśmy zwierzęta, drzewa, krzaki. Było bardzo ciężko. A ta Gwardia Narodowa, którą nazywamy „weekendowymi żołnierzami", próbowała nie przepuścić nas do Cova.

Czy tłum był zbyt duży, aby żołnierze mogli go opanować?

- Tłum wyłamywał się w jednym rogu. Gdy żołnierze ruszyli, aby chro-
nić to miejsce, bariera puściła w innym rogu. Zanim zdążyli się zorientować,wszyscy ludzie się przedostali.

Czy żołnierze dali wreszcie za wygraną?

- Stało się tak dlatego, że nie potrafili kontrolować tłumu... Zostałem lekko zraniony przez jeden z bagnetów.(3)

Więc w końcu dotarł Pan wraz z tłumem do Cova. Dokąd się wtedy udaliście?

- Zatrzymaliśmy się w pobliżu drzewa, gdzie znajdowały się dzieci. Trójka, o której słyszeliśmy, już tam była...

Według doniesień, właśnie tam ujrzały wizję?

-Zgadza się. Obok rosło duże drzewo i kilka mniejszych, a dzieci już tam
były. Zaczynało coraz bardziej padać. Tam, gdzie stałem, na ziemi było błoto i co najmniej trzy cale wody.

Trzy cale wody?

- Tak, trzy cale. Cały przemokłem... l wtedy, około południa, zaczęło wy-
chodzić słońce... wszyscy je widzieliśmy... - mówiąc to pan Reis nachylił
się w krześle, głęboko poruszony ożywającymi wspomnieniami. - Wtedy już lało jak z cebra. Aż nagle ulewa ustała. Słońce przetaczało się z jednego miejsca na drugie, było niebieskie, żółte, we wszystkich kolorach! Potem zbliżyło się do dzieci, do drzewa. Z ust wszystkich ludzi wydobywały się okrzyki zdumienia. Niektórzy zaczęli wyznawać swoje grzechy, bo nie było tam żadnych księży.

Ludzie spowiadali się na głos, przed wszystkimi?

- Tak. Nawet moja matka przytuliła mnie do siebie i zapłakała, mówiąc
„To koniec świata!" Widzieliśmy, jak słońce zeszło wprost na drzewa. A wtedy dzieci wstały, odwróciły się w stronę ludzi i powiedziały, „Módlcie się, módlcie się gorąco, a wszystko będzie dobrze". Potem podeszły do drzewa i zaczęły mówić w jego stronę, następnie zgięły się, jakby w ukłonie na czyjąś cześć, choć nikogo tam nie zobaczyłem. Ktoś jednak musiał tam być, bo widzieliśmy, jak dzieci się kłaniają i poruszają ustami mówiąc do kogoś.

Czy mogliście bez trudu patrzeć w słońce?

- Tak, mogłem patrzeć w jego stronę bez bólu w oczach. Ludzie wokół mnie
ogromnie hałasowali. Przez ten hałas patrzyłem na tłum, podczas gdy słońce się zniżało. Potem usłyszałem, że obróciło się i zaczęło spadać w dół. W tamtym momencie ujrzałem je na swoim ramieniu.

Co Pan o tym wszystkim myślał?

- Ludzie wokół mnie sądzili, że nadchodzi koniec świata. Bardzo się bali.
Wielu z nich myślało i mówiło, że rewolucjoniści zrzucą na ludzi bomby. To
zdarzyło się później, gdy ówczesny rząd przeprowadził bombardowania. Dużo ludzi stało, lecz wielu innych klęczało na kolanach płacząc i nawołując Najświętszą Dziewicę.

Jaki dystans dzielił Pana od trójki dzieci?

- Stałem około siedemdziesięciu pięciu do stu stóp od dzieci i drzewa.

Czy udało się Panu dotrzeć bliżej dzieci?

- Tak, gdy to wszystko się skończyło. A słońce potoczyło się na powrót
tam, skąd przyszło...

Co zrobili ludzie widząc, jak wtacza się z powrotem na niebo? Czy przestali krzyczeć?

- Padli na kolana i gorąco się modlili, l wtedy Łucja (najstarsza z dzieci)
powiedziała, że to właśnie powinni robić.

Czy Łucja powiedziała, że ludzie zbyt ciężko obrazili Boga?

- Tak właśnie powiedziała.

Oto kilka fotografii. Czy tak właśnie Pan to pamięta?

- Byłem tam. Tak właśnie to wyglądało.

Kolejne zdjęcie zrobiono kilka minut po poprzednim. Wszyscy zaczęli
krzyczeć, opuścili parasole.

- Opuściliśmy parasole... Łucja rozmawiała z ludźmi to z tym, to z tamtym. Niektórzy poczęli całować dziecko. Rozszalał się mocny wiatr...

Panie Dominiku, rozmawialiśmy z wieloma świadkami, którzy tam byli.
Wszyscy mówią o „słońcu", lecz czy mogło to być ono, czy raczej coś tak bardzo podobnego do słońca, że właśnie za nie wzięli owo zjawisko?

- Jeśli o mnie chodzi, to było słońce. Czy to jedynie światło, czy też nie -
coś się w nim kryło. Tego jestem pewien. To, jak uginały się drzewa, to jak... Nie sądzę, aby dzieci podeszły do drzewa i zaczęły do niego przemawiać. Musiało tam być coś, do czego mówiły.

Powiedział Pan, że ten wielki ogień, światło czy też „słońce" stoczyło się z nieba, a ludzie sądzili, że nadchodzi koniec świata.

- To było najprawdziwsze słońce, jakie widać na niebie...

A kolory...?

- Kolory pojawiły się wokół niego. Ono się toczyło... i wyglądało, jak
prawdziwe słonce... ale chmury nie poszły w jego ślady. Pojawił się niebieski i inne kolory...

Czy sądził Pan, że świat zostanie zniszczony przez ogień?

- Tak. Bo... mogę Panu powiedzieć jedno. Gdy moja matka mnie uścisnęła i powiedziała, że świat się kończy, widziałem słońce niemal leżące na moim ramieniu.

Czy wszyscy ludzie myśleli, że zostaną zmiażdżeni przez słońce?

- Tak.

A co z deszczem i wodą, o których wspomina tak wiele osób? Co się z nimi stało?

- Jak tylko słońce powróciło na swoje miejsce, rozszalał się wiatr, lecz drzewa wcale się nie poruszały. Wiatr wiał i wiał, i po kilku minutach ziemia była tak sucha, jak teraz pod moimi stopami. Nawet nasze ubrania wyschły. Chodziliśmy tam i z powrotem, a nasze ubrania... nic nie czuliśmy. Były suche i wyglądały jak prosto z prania. Uwierzyłem. Pomyślałem: Albo ja postradałem zmysły, albo stał się cud, prawdziwy cud.

Oczywiście był Pan tylko jednym z tysięcy świadków. Byli tam również
dziennikarze, którzy doświadczyli tego samego. I w dwa dni później, w gazecie „O Seculo" pojawił się opis tańczącego słońca. Ateiści się nawrócili, a Sowieci stracili władzę. Lecz czy uważa Pan, że w latach 60. świat nadal słyszy to przesłanie?

- Sądzę, że niektórzy tak. Po trochu dociera to do ich uszu. Lecz na świecie są i tacy, którzy go nie słuchają.

Strona 19-28

Przypisy:
1. Portugalczycy często noszą kosze na głowach, a ponieważ wielu z tych ludzi przybyło z daleka, nieśli ze sobą wodę i żywność.
2. Jest to miejsce w pobliżu Fatimy, gdzie według zapowiedzi trójki dzieci, tamtego październikowego dnia miał stać się cud. Obecnie jest tam duży brukowany amfiteatr, lecz w 1917 była to jedynie wielka szczelina, jakby stworzona upadkiem meteoru w odległej przeszłości.
3. Tu Pan Reis pokazał bliznę na ręce po ranie zadanej bagnetem przez jednego z żołnierzy, gdy wraz z wieloma innymi ludźmi ruszył przez ostrza skierowane ku tłumowi, aby dostać się do Cova.
Większość świadków wymienionych na kartach tej książki udzieliło wywiadu w 1960 r., czterdzieści trzy lata po opisywanym wydarzeniu. Każdy z nich wspomina je tak, „jakby to było wczoraj". Obok historii pana Reisa zamieściliśmy kilka fotografii, by pokazać jego twarz i oczy w chwili, gdy opowiada o tym, co się stało. Jednak fotografie niestety nie oddają w pełni rzeczywistości.

13 października 1917 - ostatnie objawienie Matki Bożej i cud słońca

Jak przy poprzednich objawieniach ( można przeczytać tu ) dzieci dostrzegły błysk światła, po którym Matka Boża pojawiła się nad krzewem.

ŁUCJA: „Czego Pani sobie życzy ode mnie?”

MATKA BOŻA: „Chcę ci powiedzieć, aby wybudowano tu kaplicę na moją część. Jestem Matką Boską Różańcową. Odmawiajcie w dalszym ciągu codziennie różaniec. Wojna się skończy, a żołnierze wkrótce wrócą do swoich domów”.

ŁUCJA: „Miałam prosić Panią o wiele rzeczy, abyś uzdrowienie kilku chorych, nawrócenie niektórych grzeszników, etc.”

MATKA BOŻA: „Jednych uzdrowię, innych nie. Trzeba, aby się poprawili i prosili o przebaczenie swoich grzechów”. I ze smutnym wyrazem twarzy dodała: „Niech nie obrażają więcej Boga Naszego Pana, który już i tak jest bardzo obrażany”.

Potem rozchyliwszy dłonie Matka Boża sprawiła, że płynący z nich blask odbił się od słońca. A podczas gdy się wznosiła, Jej własny blask odbijał się od słońca.
W tym momencie Łucja krzyknęła: „Spójrzcie na słońce!”

[link widoczny dla zalogowanych]

Gdy Matka Boża zniknęła w bezkresnej dali firmamentu, na dzieci rozegrały się kolejne trzy sceny: pierwsza – symbolizująca tajemnice radosne różańca, druga – bolesne i trzecia – chwalebne. (Tylko Łucja widziała wszystkie trzy sceny; Franciszek i Hiacynta widzieli tylko pierwszą).

Obok słońca pojawili się św. Józef z Dzieciątkiem Jezus na ręku i Matką Boską Różańcową. To była Święta Rodzina. Najświętsza Panna była ubrana na biało, w niebieskim płaszczu, a Dzieciątko Jezus było w jasnoczerwonej sukience. Św. Józef pobłogosławił tłum, czyniąc trzy razy znak krzyża. Dzieciątko Jezus uczyniło to samo.
Następną sceną była wizja Matki Boskiej Bolesnej i Pana Jezusa zgnębionego bólem, w drodze na Kalwarię. Wydawało się, że Pan Jezus pobłogosławił świat. Matka Boża nie miała miecza w piersi. Łucja widziała tylko górną część ciała Pana Jezusa.
Na zakończenie pojawiła się, w chwalebnej wizji, Matka Boska Karmelitańska, ukoronowana na Królową nieba i ziemi, z Dzieciątkiem Jezus na rękach.

[link widoczny dla zalogowanych]

Gdy te wizje rozwijały się przed oczami dzieci, wielki tłum, 50-70 tysięcy widzów, stał się świadkiem cudu słońca. Deszcz padał przez cały czas objawienia. W momencie, gdy Matka Boża zakończyła rozmowę z Łucją i zaczęła unosić się ku niebu, a Łucja krzyknęła: „Spójrzcie na słońce!”, chmury nagle rozstąpiły się i słońce ukazało się oczom zgromadzonych jak olbrzymi, srebrny dysk. Świeciło ono z nigdy dotychczas nie widzianą intensywnością, ale nie oślepiało. Trwało to tylko krótką chwilę. Wtem ta ogromna kula zaczęła „tańczyć”. Słońce szybko wirowało jak gigantyczne koło ognia. Zatrzymało się na chwilę i ponownie zaczęło się obracać wokół własnej osi z zawrotną szybkością. Potem brzegi jego stały się purpurowe i zaczęło wirować po niebie, rzucając czerwone języki ognia. Światło to odbijało się na ziemi, na drzewach i krzakach, a nawet na ludzkich twarzach i ubraniach, przybierając różne natężenia blasku i barwy. Powtórzyło się to trzykrotnie i wtedy pędzona szaloną siłą kula zdawała się drżeć, trząść i spadać zygzakiem na przerażony tłum.

Wszystko to trwało może 10 minut. W końcu słońce tym samym zygzakowatym szlakiem powróciło na swoje miejsce i znów, spokojne jak codziennie, zaczęło świecić swym normalnym blaskiem.

Cykl objawień dobiegł końca.

Wiele osób spostrzegło, że ich ubrania ociekające deszczem nagle stały się zupełnie suche. Cud słońca był widziany również przez licznych świadków znajdujących się w promieniu do 40 km od miejsca objawienia.

[link widoczny dla zalogowanych]

95 lat temu, 13 października 1917 roku, miało miejsce ostatnie objawienie Matki Bożej w Fatimie, podczas którego doszło do tzw. Cudu Słońca.

Polecam pierwszy wpis - wypowiedź naocznego świadka zdarzenia, oraz tę książeczkę:

[link widoczny dla zalogowanych]

(proszę kliknąć obraz się powiekszy)

99 rocznica Cudu Słońca w Fatimie – przesłanie Matki Bożej wciąż aktualne

W tym roku przypada 99 rocznica cudu słońca w Fatimie. Doszło do niego 13 października 1917 r. Wydarzenie obserwowało co najmniej 70 tysięcy osób. Dostrzegli oni słońce wirujące po niebie, a także zbliżające się do ziemi. O wydarzeniu pisała nawet ateistyczna prasa portugalska. W rocznicę tego niezwykłego wydarzenia komentatorzy przypominają argumenty świadczące o jego nadprzyrodzonym charakterze. Powyżej zamieszczony fragment z książeczki "Świadkowie cudu słońca".