 Wysłany:
Sob 17:06, 19 Maj 2012 Temat postu: |
| "(...) modlitwa nie uwalnia człowieka od prób i cierpienia, ale czyni go zdolnym do tego, by nie uległ zniechęceniu." Wraz z modlitwą "wierzący otwiera się na całą ludzkość, podziela cierpienia czasów obecnych" modlitwa wyzwala ze zniewolenia i alienacji - Benedykt XVI podczas audiencji generalnej w Watykanie 16.05.2012. |
| Wysłany:
Pią 8:46, 20 Sie 2010 Temat postu: |
| Siedem właściwości musi mieć modlitwa: najpierw musi być wypowiedziana z wiarą, według owego: „Wszystko, o co w modlitwie prosicie, stanie się wam, tylko wierzcie, że otrzymacie”. Następnie modlitwa musi być czysta według przykładu Abrahama, który przepłaszał rabujące ptaki od ofiary; po trzecie musi być sprawiedliwa, po czwarte wytrwała według owych słów: „Wielką moc posiada wytrwała modlitwa sprawiedliwego”, po piąte pokorna, po szóste żarliwa – obie te właściwości znajdziesz wyrażone w ziarnku gorczycy – i po siódme ofiarna. – św. Bernard z Clairvaux. |
| Wysłany:
Pon 21:57, 09 Sie 2010 Temat postu: Re: Czym jest modlitwa? |
||
Adam Chmielowski- (1845–1916) – polski zakonnik, założyciel zgromadzenia albertynów, powstaniec z powstania styczniowego z 1863 roku, artysta malarz. http://pl.wikiquote.org/wiki/Adam_Chmielowski |
| Wysłany:
Czw 9:15, 31 Sty 2008 Temat postu: |
| Św. Franciszek Salezy, o roli i znaczeniu modlitwy, pisze w Filotei:
"Modlitwa wprowadza nasz rozum w jasność i światło Boże i wystawia naszą wolę na ciepło miłości Bożej;. Nic tak nie oczyszcza rozumu z nieświadomości, a woli ze złych skłonności, jak modlitwa. Jest to woda błogosławieństwa, która, zraszając naszą duszę, okrywa zielenią i kwieciem rośliny dobrych pragnień, obmywa duszę z niedoskonałości i gasi w sercu żar namiętności". Warto by o tym pamiętać, szczególnie wtedy, kiedy tak łatwo z tej modlitwy rezygnujemy. |
| Wysłany:
Sob 9:43, 19 Sty 2008 Temat postu: |
| Św.Maksymilian Maria Kolbe o modlitwie.
Modlitwa jest najważniejszą naszą czynnością. Modlitwa to zapoznany, a jednak najpotężniejszy środek do przywrócenia pokoju w duszach, do dania im szczęścia, zbliżenia ich do miłości Bożej. Modlitwa odradza świat. Modlitwa jest warunkiem nieodzownym odrodzenia i życia każdej duszy. Módlmy się i my, módlmy się dobrze, módlmy się wiele i ustnie i myślnie, a doświadczymy na sobie, jak Niepokalana coraz bardziej opanowywać będzie duszę naszą, jak coraz bardziej pod każdym względem będziemy się stawali Jej, jak znikać będą winy i słabnąć wady, jak łagodnie i potężnie zbliżać się będziemy coraz bardziej do Boga. Miłosna modlitwa zlewa światło do umysłu i daje hart woli. Modlitwa jest najbardziej potrzebna, by kruszyć mury serc. Trzeba się dużo modlić. Nie potrzeba dużo słów, bo na to nie zawsze mamy czas. Każdą pracę skrapiać modlitwą. Otóż modlitwa, modlitwa gorąca i serdeczna do Matki Bożej, chociażby tym króciutkim westchnieniem "Maryja", a Ona zrozumie, o co nam chodzi, Ona da siły... Pan Bóg nie mierzy modlitwy na metry i jej wartość wcale nie zależy od ilości odmawianych różańców czy koronek. Istotę modlitwy stanowi wzniesienie myśli i duszy do Boga. Napoleon powiedział: by wygrać wojnę, potrzeba trzech rzeczy: pieniędzy, pieniędzy, pieniędzy. By zdobyć niebo, świętość potrzeba też trzech rzeczy - modlitwy, modlitwy, modlitwy. Od jakości modlitwy zależy wszystko. Modlitwą wszystko (prawdziwie pożyteczne) na pewno otrzymasz. Ale natrętnie, stale módl się; z coraz większą żarliwością. A Pan Bóg przez cię będzie cuda wykonywał. Muszę być świętym. Jak największym świętym. I jesteś Ojcze Maksymilianie , wielkim świętym a ja bym powiedziała, że też chcę być świętą, ale taką małą, prostą świętą, na co dzień, bo przecież sam Pan Jezus powiedział, że jesteśmy wezwani do świetości. |
| Wysłany:
Sob 9:32, 19 Sty 2008 Temat postu: Czym jest modlitwa? |
| Czym jest modlitwa?
Drugim, po łasce Bożej, narzędziem koniecznym do budowy duchowej. Modlitwa jest „podniesieniem ducha do Boga”, czyli „rozmową duszy z Bogiem i tłumaczeniem jej pragnień wobec Boga”, a co do chrześcijan, poufną rozmową dziecka Bożego ze swoim Ojcem Niebieskim. Dusza nasza, zamknięta w więzieniu ciała i widzialnego świata, przypomina sobie swoje pochodzenie i swojego Ojca, swoją przyszłą ojczyznę i obecną niedolę, i wyrywa się od rzeczy ziemskich, a dąży do niebieskich. Szuka tego, co jest w górze, tęskni za tym, co jest niewidzialne, pragnie połączyć się z Bogiem jako ze swoim początkiem i końcem, uwielbia Jego Majestat, składa Mu swe dzięki, przedstawia swoje prośby, przeprasza za swe grzechy, wyznaje swoje nicestwo i swoją niemoc – słowem, modli się. Modlitwa jest zatem aktem duszy, by wszystkie jej władze w niej uczestniczą. Pamięć przypomina doskonałości, dzieła i dary Boże, rozum rozważa to wszystko, serce przejmuje się uczuciami, wola robi postanowienia, wyobraźnia zajmuje się obrazami ze świata wiary. Nawet ciało składa w modlitwie pewną ofiarę Bogu. Modlitwa jest aktem, życia nadprzyrodzonego, bo po pierwsze, przenosi nas w świat nadprzyrodzony, w towarzystwo Boga i całego dworu niebieskiego, a po drugie, to nie my sami się modlimy, lecz Duch Święty swoją łaską w nas i z nami się modli. On to „wspomina słabość naszą, gdyż nie wiemy, o co byśmy prosić mieli, jak potrzeba, ale sam Duch prosi za nami wzdychaniem niewymownym” (Rz 8, 26). On też daje modlitwie naszej światło, siłę, polot i słodycz, tak że „mówimy wzajem do siebie w psalmach i w hymnach i w pieśniach duchownych, śpiewając i grając w sercach naszych Panu” (por. Ef 5, 19). Można słusznie powiedzieć, że ta modlitwa jest doskonalsza, w której łaska Boża skutecznej działa na duszę i łatwej pobudza ją do myśli, postanowień i świętych uczuć, a mianowicie do żalu, upokorzenia, ufności i miłości. Bez łaski Bożej nie moglibyśmy modlić się należycie. Bóg tej łaski nikomu nie odmawia, jednak ducha modlitwy, to jest zamiłowanie i skupienie w modlitwie, daje tylko proszącym. O, jakże Bóg jest dobry, że człowiekowi pozwala się modlić! Bo któż to jest Bóg? Oto nieskończony Majestat, nieskończona Potęga, nieskończona Świętość, nieskończona Doskonałość. A cóż to jest człowiek? Oto „ziemia i popiół” (Syr10, 9), „uschła trawa” (por. Iz 40, osiem), „listek, który wiatr porywa” (por. Job13, 25). I temu to człowiekowi pozwala Bóg mówić do siebie, nie raz w życiu, lecz tyle razy, ile sam zapragnie; nie tylko w swojej świątyni, ale w każdym miejscu i w każdym czasie. Zaledwie człowiek otworzy swe usta, lub zawoła jękiem serca, już Bóg go słucha, a nawet – o dziwna dobroci Boża – użycza mu wpływu nad sobą prawie nieograniczonego i nie może się oprzeć jego pokornej i ufnej modlitwie. Bóg bowiem ma upodobanie w modlitwie, jak ojciec ma upodobanie w rozmowie z dzieckiem, a każdy głos, z serca czystego lub skruszonego płynący, przebija niebiosa i trafia do Serca Jezusowego. Co więcej, według słów św. Magdaleny de Pazzi, Bóg jest niejako wdzięczny duszy modlącej się, że może zaspokoić swe pragnienie udzielania skarbów swojej dobroci. Opisuje św. Jan w Księdze Objawienia, że widział anioła stojącego przed tronem Pańskim i trzymającego kadzielnicę pełną wonnych rzeczy, a tymi były „modlitwy świętych”. Podobnie św. Bernard widział anioła, okadzającego złotą kadzielnicę zakonników modlących się w chórze. Tak miła jest Bogu modlitwa. Słusznie Pismo święte przyrównuje ją do gry na cytrach, której Bóg chętnie słucha. Słusznie też wymaga Bóg modlitwy od człowieka, bo modlitwa jest aktem uznania i uczczenia, jakie się Stwórcy należy od stworzenia, jakby ofiarą całopalenia dla Boga. Przez nią wyznaje człowiek z jednej strony swą nicość i nędzę, z drugiej wszechmoc i dobroć Bożą. Wyznaje, że sam z siebie nic nie ma i znikąd nie może otrzymać, tylko od Boga, który może dać wszystko i chce dać wszystko, co człowiekowi jest potrzebne. Modlitwa jest więc aktem wiary, pokuty, ufności i miłości względem Boga. Modlitwa płynie z istoty człowieka i z jego koniecznych potrzeb. Człowiek jest stworzeniem Bożym, a więc powinien czcić swojego Stwórcę. Jest dzieckiem Bożym, a więc powinien okazywać miłość swojemu Ojcu. Potrzebuje łask Bożych, a więc powinien o nie prosić. Odbiera dary Boże, a więc powinien za nie dziękować. Wszystko to spełnia modlitwa, a więc modlitwa jest hołdem stworzenia dla Stwórcy, prośbą nędzarza u drzwi królewskich, jękiem winowajcy przed tronem Sędziego, tęsknotą wygnańca za ojczyznę, pieszczotą dziecka na łonie Ojca. Jeżeli tylko człowiek czuje się człowiekiem, modli się. Jeżeli zaś się nie modli, okazuje tym samym, że jest szatanem albo bydlęciem, albo jednym i drugim. Trafnie też powiedział św. Jan Maria Vianney, że człowiek wydaje dwojaki okrzyk – okrzyk anioła przez modlitwę, a okrzyk zwierzęcy przez grzech. Dziś, niestety, modlitwa bardzo jest zaniedbana, dlatego ludzie nie tylko przestają być chrześcijanami, ale nawet ludźmi, a to jest najgorsza może rana społeczeństwa. Dlaczego ludzie nie chcą się modlić? Oto jedni utracili wiarę w Boga – jakże więc mają się modlić do tego, którego nie chcą uznać? Inni niby wierzą, ale nie starają się poznać Pana Boga – jakże zatem mają się modlić do Tego, który jest dla nich obcy? Inni niby wierzą i znają Pana Boga, ale Go nie miłują – cóż więc dziwnego, że wstrętna jest im modlitwa, jako akt upokorzenia się, zaparcia i ofiary? Inni nie modlą się, ponieważ nie mają dobrego wyobrażenia o modlitwie, sądząc błędnie, jakoby ona była tylko mechanicznym odmawianiem pewnych słów i formułek, a stąd rodziła tkliwość i nudę. Inni wreszcie dlatego się nie modlą, że nie czują potrzeby modlitwy. A jednak cóż potrzebniejszego nad modlitwę! Na podstawie Bp.Józef Sebastian Pelczar "Życie duchowe.t.1" zamieszczone w Zawsze Wierni 12/2007 "Jaka modlitwa taka doskonałość, jaka modlitwa taki dzień cały. Na darmo usiłujemy postąpić przez inne środki, inne praktyki, inną drogą. Modlitwa jest warunkiem nawracania dusz. Bez modlitwy nie podobna wytrwać w powołaniu" Adam Chmielowski |