Papież: trzeba powstrzymać niszczenie wspólnego domu

„Jest jeszcze czas, aby zawrócić w biegu w stronę przepaści. Potrzeba oddolnej rewolucji, która wychodzi od codziennych wyborów” – napisał Papież Franciszek w słowie wstępnym do książki Franchi Giansoldati, watykanistki z dziennika „Il Messaggero”. Nosi ona tytuł: „Zielony alfabet Papieża Franciszka. Ocalić ziemię i żyć szczęśliwie”.

Ojciec Święty zwraca uwagę na potrzebę zmiany stylu życia. Mówi o codziennych skutkach ludzkich decyzji, które powodują rozchwianie w świecie stworzonym. Przypomina, że decyzje gospodarcze w jednym regionie świata, mają reperkusje w nawet najbardziej odległych częściach planety. „Jesteśmy powiązani, pozostajemy częścią większej całości”. Papież podkreśla, że natura została dana przez Boga człowiekowi i powinna być chroniona solidarnym wysiłkiem.

Franciszek wskazał także na niektóre przejawy postępującej degradacji środowiska: wzrost temperatury mórz, topnienie lodowców, zanieczyszczenie atmosfery, huragany i powodzie oraz inne katastrofy naturalne zmuszające całe narody i miliony osób do ucieczki, aby ratować życie. „To wszystko sprawia, że kolejne pokolenia odziedziczą zrujnowany świat. Czy jest sprawiedliwe, aby to one płaciły cenę za nieodpowiedzialność współczesnych?” – pyta Papież.

„Aby ocalić planetę trzeba podjąć działania natychmiast”. To jest ważny zakres odpowiedzialności, z którego trzeba będzie zdać sprawę przed Bogiem. Kryzys ekologiczny, szczególnie zmiany klimatyczne nie są żadnym wymysłem. Dane naukowe były ignorowane przez zbyt długi czas, lekceważono je i traktowano niepoważnie – stwierdza Ojciec Święty.
Przyszedł czas, aby chrześcijanie stworzyli sieć, pomyśleli wspólnie i zdobyli świadomość, że każdy wybór, również ten najmniejszy, czyni różnicę. Wszyscy razem mogą zmienić bieg spraw i odwrócić kurs prowadzący do zniszczenia wspólnego domu – zauważył Franciszek.

[link widoczny dla zalogowanych]

Arcybiskup Fulton J. Sheen

Istnieją trzy rodzaje bogów: bóg własnego ego, w którego wierzy ateista i który jest również bogiem współczesnego chaosu i zagmatwania; bóg natury, zrobiony z kamienia, złota i srebra, który należał do dawnych religii i bałwochwalstwa oraz Najwyższy Bóg, który stworzył człowieka i przyrodę i który odkupił jedno i drugie na Krzyżu.
Ci, którzy mówią nam, że zaprzeczają istnieniu Boga, jedynie zastępują jednego boga innym.

Źródło: "On Being Human", 1982 r., str. 29-30

Dla pewnego ks. wątpliwe zdanie o odkupieniu przyrody.

No jednak:

"Stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych. Stworzenie bowiem zostało poddane marności - nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał - w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych. Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia."
Rz 8, 19 - 22.

"Całe stworzenie od początku było w zamyśle Bożym dobre i piękne. Istniała pełna harmonia między Bogiem a człowiekiem, miedzy ludźmi i światem stworzonym. Zniszczył ją ludzki grzech. Odtąd w pocie czoła musimy zdobywać pożywienie, dotyka nas cierpienie.

Również przyroda ponosi skutki moralnego upadku człowieka, ale może też być narzędziem kary (por. Mdr 5, 20 i inne). Mamy jednak obietnicę, że powstanie nowe niebo i nowa ziemia. Przyroda także będzie miała udział w pełni szczęścia odnowionej ludzkości. Zostanie przywrócona pełna harmonii w Bożym zamierzeniu relacja między człowiekiem a światem. Niezaprzeczalnie wiąże się to z Bożą interwencją i osobą Jezusa Chrystusa.
(...)
słowa Ojca Świętego wypowiedziane 12 czerwca 1999 r. w Zamościu:

"Kiedy wędruję poprzez polską ziemię (...) i kontempluję piękno tej ojczystej ziemi, uprzytamniam sobie ten szczególny wymiar zbawczej misji Syna Bożego. Tutaj z wyjątkową mocą zdaje się przemawiać błękit nieba, zieleń lasów i pól, srebro jezior i rzek. Tutaj śpiew ptaków brzmi szczególnie znajomo - po polsku. A wszystko to świadczy o miłości Stwórcy, o ożywczej mocy Jego Ducha i odkupieniu, którego Syn dokonał dla człowieka i dla świata. Wszystkie te istnienia mówią o swojej świętości i godności, które odzyskały wtedy, gdy Pierworodny całego stworzenia przyjął ciało z Maryi Dziewicy.
Jeżeli dzisiaj mówię o tej świętości i godności, to czynię to w duchu dziękczynienia Bogu, który tak wielkich dzieł dokonał dla nas. A równocześnie czynię to w duchu troski o zachowanie dobra i piękna, jakim Stwórca obdarował ten świat".

[link widoczny dla zalogowanych]

Wacław S. CHOMIK OFM
Franciszek S. ROSIŃSKI OFM
KOŚCIÓŁ A ŚWIADOMOŚĆ EKOLOGICZNA

Ekologiczna świadomość Kościoła okazuje się nie tylko rozległa w czasie, gdyż sięga „ Rerum novarum ” Leona XIII z ubiegłego stulecia| ale także charakteryzuje się wnikliwym rozpoznawaniem „znaków czasówi oraz głęboką ich analizą w świetle Bożej prawdy.

[link widoczny dla zalogowanych]

Kościół a ekologia
(...)
[link widoczny dla zalogowanych]

Dziś 53. Światowy Dzień Pokoju. Papież apeluje nawrócenie ekologiczne
(...)
[link widoczny dla zalogowanych]

ABP MAREK JĘDRASZEWSKI NA NOWY ROK: BRATERSTWO MIĘDZYLUDZKIE MA FUNDAMENT W SAMYM BOGU

Metropolita krakowski za Ojcem Świętym zwrócił uwagę, że do pokoju prowadzi również „nawrócenie ekologiczne”. – Chodzi o to, żeby na życie człowieka spojrzeć biorąc pod uwagę najpierw szczodrobliwość Stwórcy, który dał nam ziemię i który „wzywa nas do radosnej wstrzemięźliwości dzielenia się”. Chodzi o to, żeby na nowo tworzyć jak najbardziej szlachetne więzi z naszymi siostrami i braćmi, by odnawiać relacje z innymi stworzeniami, by szanować bogactwo i piękno stworzeń, które stanowią wielki Boży dar – mówił abp Jędraszewski podkreślając za papieżem Franciszkiem, że wszelkie relacje z innymi stworzeniami muszą mieć fundament w relacji człowieka ze Stwórcą, który jest źródłem wszelkiego życia.

– Prawdziwe nawrócenie ekologiczne zaczyna się od naszego synostwa wobec Boga, który stworzył nas na swój obraz i swoje podobieństwo, i kazał nam czynić sobie ziemię poddaną, tzn. żebyśmy na całe bogactwo stworzonego świat potrafili patrzeć z taką odpowiedzialnością i taką miłością z jaką On powoływał ten świat do istnienia – mówił arcybiskup i dodawał, że człowiek w relacji do świata musi być przedłużeniem stwórczych rąk samego Boga, a tym samym troszczyć się o niego, chronić go i robić wszystko, aby przez nieodpowiedzialność człowieka ten świat nie został zniszczony.

[link widoczny dla zalogowanych]

KS. PROF. D. OKO: ATEIŚCI ROBIĄ SWOJĄ RELIGIĘ Z EKOLOGIZMU. ŻYJĄ W ABSURDZIE, BO MÓWIĄ, ŻE TRZEBA CHRONIĆ KAŻDY GATUNEK, A GDYBY CZŁOWIEK WYGINĄŁ – „BYŁOBY W PORZĄDKU”
(...)
[link widoczny dla zalogowanych]

5. NAWRÓCENIE EKOLOGICZNE

Abp Stanisław Gądecki

Na świecie jest coraz więcej zewnętrznych pustyń, ponieważ tak rozległe stały się pustynie wewnętrzne. Ten łatwo dostrzegalny kryzys ekologiczny jest wezwaniem do głębokiego wewnętrznego nawrócenia ekologicznego. Życie powołaniem do tego, by być obrońcą dzieła Bożego nie jest czymś opcjonalnym ani też drugorzędnym elementem doświadczenia chrześcijańskiego, ale jest istotną częścią życia uczciwego (por. Laudato si', 217).

Życie powołaniem do tego, by być obrońcą dzieła Bożego nie jest czymś opcjonalnym ani też drugorzędnym elementem doświadczenia chrześcijańskiego, ale jest istotną częścią życia uczciwego.

Różne treści naszej wiary pomagają nam ubogacić sens tego nawrócenia, np. świadomość, że każde stworzenie odzwierciedla coś z Boga i zawiera orędzie, które ma nam przekazać. Pewność, że Chrystus przyjął ten świat materialny a teraz żyje w głębi każdej istoty, otaczając ją swoją miłością i przenikając ją swoim światłem. Skoro Pan Bóg stworzył ten świat – wpisując weń pewien ład i dynamizm – to człowiek nie ma prawa ich ignorować (por. Laudato si', 221).

Jeśli słyszymy w Ewangelii, że żaden z ptaków „nie jest zapomniany w oczach Bożych” (Łk 12,6), to czy – wiedząc o tym – będziemy zdolni do znęcania się nad nimi i wyrządzania im zła? Na koniec Ojciec Święty zachęca każdego z nas, aby podjął się odważnie dzieła swojego nawrócenia ekologicznego, pozwalając, by moc i światło otrzymanej łaski obejmowały także relacje z innymi istotami i otaczającym światem, budząc to cudowne braterstwo z całym stworzeniem, które tak wspaniale przeżywał święty Franciszek z Asyżu i święty Roch. Aby odtąd praktykował swój rachunek sumienia, w którym będzie musiał wziąć pod uwagę nie tylko sposób przeżywania swojej wspólnoty z Bogiem, z innymi i z samym sobą, ale również z wszystkimi stworzeniami i z naturą.

Jeśli słyszymy w Ewangelii, że żaden z ptaków „nie jest zapomniany w oczach Bożych” (Łk 12,6), to czy – wiedząc o tym – będziemy zdolni do znęcania się nad nimi i wyrządzania im zła?

[link widoczny dla zalogowanych]

Duch i «bóle rodzenia» stworzenia (Rz 8, 22)

Katecheza wygłoszona podczas audiencji generalnej 19.08.1998
Jan Paweł II

1. W ósmym rozdziale swego Listu do Rzymian św. Paweł Apostoł, ukazując działanie Ducha Świętego, który sprawia, że stajemy się synami Ojca w Jezusie Chrystusie (por. 8, 14-16), mówi o świecie zmierzającym do swego celu zgodnie z Bożym planem. Istotnie, jak już wyjaśniliśmy w poprzednich katechezach, Duch Święty jest obecny i działa w stworzeniu i w dziejach zbawienia. Możemy powiedzieć, że otacza On kosmos Bożą miłością i miłosierdziem i w ten sposób kieruje dzieje ludzkości do ich ostatecznego celu.

Wszechświat jest stworzony przez Boga jako mieszkanie dla człowieka i scena jego przygody wolności. W dialogu z łaską każdy człowiek jest powołany, by przyjąć w sposób odpowiedzialny dar Bożego synostwa w Chrystusie Jezusie. Dlatego też świat stworzony nabiera swego prawdziwego znaczenia w człowieku i dla człowieka. Oczywiście, nie może on rozporządzać według swojego upodobania kosmosem, w którym żyje, lecz powinien wykorzystać swą inteligencję i wolę, by dopełnić dzieła Stwórcy.

«Człowiek bowiem — naucza Gaudium et spes — stworzony na obraz Boga, otrzymał zlecenie, żeby rządził światem w sprawiedliwości i świętości, podporządkowując sobie ziemię ze wszystkim, co w niej jest, oraz żeby, uznając Boga Stwórcą wszystkiego, odnosił do Niego siebie samego i wszystkie rzeczy, tak aby przez poddanie człowiekowi wszystkiego przedziwne było po całej ziemi imię Boże» (n. 34).

2. Aby Boży plan mógł się urzeczywistnić, człowiek powinien używać swej wolności zgodnie z wolą Bożą oraz przezwyciężyć nieporządek, jaki przez grzech zapanował w jego życiu i w świecie. Tych dwóch przedsięwzięć nie sposób dokonać bez daru Ducha Świętego. Podkreślają to z naciskiem prorocy Starego Testamentu. I tak prorok Ezechiel: «dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała. Ducha mojego chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań, i według nich postępowali. (...) I będziecie moim ludem, a Ja będę waszym Bogiem» [Ez 36, 26-28].

Ta głęboka odnowa osobista i wspólnotowa, oczekiwana w «pełni czasów» i urzeczywistniana przez Ducha Świętego, w pewnej mierze ogarnie cały wszechświat. Pisze Izajasz: «Wreszcie zostanie wylany na nas Duch z wysokości. / Wtedy pustynia stanie się sadem (...). / Na pustyni osiądzie prawo, / a sprawiedliwość zamieszka w sadzie. / Dziełem sprawiedliwości będzie pokój, / a owocem prawa — wieczyste bezpieczeństwo. / Lud mój mieszkać będzie w stolicy pokoju» [Iz 32, 15-18].

3. Według apostoła Pawła obietnica ta wypełnia się w Chrystusie Jezusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. Chrystus bowiem za pośrednictwem Ducha zbawia i uświęca tego, kto przyjmuje w wierze Jego słowo zbawienia, przemienia jego serce, a w konsekwencji jego relacje społeczne.

Dzięki darowi Ducha Świętego świat ludzi staje się spatium verae fraternitatis, polem prawdziwego braterstwa (por. Gaudium et spes, 37). Ta przemiana sposobu postępowania człowieka i relacji społecznych znajduje wyraz w życiu kościelnym, w stawianiu czoła rzeczywistości doczesnej i w dialogu ze wszystkimi ludźmi dobrej woli. Świadectwo to jest profetycznym znakiem i początkiem dojrzewania historii do nadejścia Królestwa, przezwycięża bowiem to wszystko, co stanowi przeszkodę dla komunii między ludźmi.

4. Również i wszechświat jest powołany do uczestniczenia, w sposób tajemniczy, lecz realny, w tym nowym życiu, polegającym na budowaniu powszechnego pokoju na drodze sprawiedliwości i miłości. Jak poucza apostoł Paweł: «Stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych. Stworzenie bowiem zostało poddane marności — nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał — w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych. Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia. Lecz nie tylko ono, ale i my sami, którzy już posiadamy pierwsze dary Ducha, i my również całą istotą swoją wzdychamy, oczekując przybrania za synów — odkupienia naszego ciała» (Rz 8, 19-23).

Ożywiane przez obecność Ducha Stworzyciela, stworzenie powołane jest, by stać się «mieszkaniem pokoju» dla całej rodziny ludzkiej. Stworzenie realizuje ten cel za pośrednictwem wolności człowieka, którego Bóg ustanowił jego stróżem. Jeśli człowiek koncentruje się egoistycznie na samym sobie pod wpływem fałszywej koncepcji wolności, nieuchronnie wciąga w tę deprawację również i samo stworzenie.

I na odwrót, poprzez dar Ducha Świętego, który Jezus zsyła na nas ze swego boku przebitego na krzyżu, człowiek zdobywa prawdziwą synowską wolność w Synu. Może zatem pojąć prawdziwy sens stworzenia i podjąć odpowiednie działania, by stało się ono «mieszkaniem pokoju».

Dlatego św. Paweł może twierdzić, że stworzenie wzdycha i czeka na objawienie się synów Bożych. Tylko wtedy, gdy dzięki światłu Ducha Świętego człowiek uznaje się za syna Bożego w Chrystusie i traktuje stworzenie po bratersku, cały kosmos zostaje wyzwolony i odkupiony według Bożego planu.

5. Wniosek płynący z tych refleksji jest rzeczywiście pocieszający: Duch Święty jest prawdziwą nadzieją świata. Nie tylko działa On w sercach ludzi, do których wprowadza zadziwiające uczestnictwo w synowskiej relacji, jaka łączy Jezusa Chrystusa z Ojcem, lecz wywyższa i doskonali ludzkie przedsięwzięcia we wszechświecie.

Przedsięwzięcia te — jak naucza Sobór Watykański II — «trzeba oczyszczać przez krzyż Chrystusowy i Jego zmartwychwstanie oraz doprowadzać do doskonałości. Człowiek bowiem przez Chrystusa odkupiony i uczyniony w Duchu Świętym nowym stworzeniem, może i powinien miłować rzeczy same jako stworzone przez Boga. Otrzymuje je bowiem od Boga i widzi je niejako spływające z ręki Bożej — dlatego je szanuje. Dziękując za nie Bogu-Dobroczyńcy i używając stworzeń i korzystając z nich w duchu ubóstwa oraz wolności, wprowadza siebie w prawdziwe posiadanie świata niby nic nie mając, a wszystko posiadając. 'Wszystko bowiem wasze jest: wy zaś Chrystusowi, Chrystus zaś Boży' (1 Kor 3, 22-23)» (Gaudium et spes, 37).

Do Polaków uczestniczących w audiencji generalnej:

"Całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha oczekując objawienia się synów Bożych. I my również, mający pierwociny Ducha, wzdychamy oczekując odkupienia naszego ciała" (por. Rz 8,19.22-23). Te słowa św. Pawła z Listu do Rzymian zasługują na to, abyśmy je często rozpamiętywali, zwłaszcza w tym roku poświęconym Duchowi Świętemu. Mówią one o działaniu Ducha Świętego w kosmosie za pośrednictwem człowieka. Za pośrednictwem człowieka, przez jego odnowę wewnętrzną, przez serce ludzkie idzie odnowa kosmosu. Taka jest myśl św. Pawła. Życzę wam wszystkim młodym i starszym, abyście uczestniczyli w tym działaniu Ducha Świętego w kosmosie. Szczęść Boże!

[link widoczny dla zalogowanych]

Franciszek: dramat klimatyczny jest również dramatem religijnym

„Niech Najwyższy błogosławi nasze serca, abyśmy razem mogli być budowniczymi pokoju i obrońcami stworzenia” – zaapelował Franciszek w przesłaniu z okazji inauguracji 3 grudnia „Pawilonu Wiary” na Expo City w Dubaju. Jego treść odczytał kard. Pietro Parolin, sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej.

Franciszek podziękował Ahmedowi al-Tajebowi, Wielkiemu Imamowi Al-Azharu, Muzułmańskiej Radzie Starszych, Programowi Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Środowiska (UNEP) i wszystkim partnerom, którzy zorganizowali pawilon religijny. Zwrócił uwagę, że jest to pierwszy tego rodzaju pawilon w sercu COP ukazujący, że „każda autentyczna wiara religijna jest źródłem spotkania i działania”.

Odnosząc się do potrzeby „spotkania” papież podkreślił, że jest ono konieczne, niezależnie od istniejących różnic, jako bracia i siostry w człowieczeństwie, a przede wszystkim jako ludzie wierzący i jako pielgrzymi przebywający na tej ziemi, jesteśmy zobowiązani do ochrony wspólnego domu.

Franciszek podkreślił, że religie, będąc sumieniem ludzkości, przypominają nam, że jesteśmy istotami śmiertelnymi, w których tkwi potrzeba nieskończoności. „Jesteśmy śmiertelni, jesteśmy ograniczeni, a ochrona życia oznacza również przeciwstawianie się manii żarłocznej wszechmocy, która pustoszy planetę” – stwierdził Ojciec Święty.

Przestrzegł, aby człowiek nie uważał siebie za pana świata, żył tak, jakby Boga nie było, dawał się porwać rzeczom przemijającym i zamiast dysponować techniką, pozwalał się jej zdominować, „czynił siebie towarem” i stał się obojętny.

Franciszek podkreślił, że dramat klimatyczny jest również dramatem religijnym, „bowiem jego korzenie tkwią w pysze samowystarczalności stworzenia” a „stworzenie bez Stwórcy ginie”.

Zaapelował, aby pawilon był miejscem spotkania, a religie niech zawsze będą „gościnnymi miejscami”, które proroczo świadcząc o potrzebie transcendencji, mówią światu o braterstwie, szacunku i trosce o siebie nawzajem, nie usprawiedliwiając w żaden sposób gnębienia stworzenia.

Odnosząc się do „działania” papież wskazał na pilną potrzebę działania na rzecz środowiska i nie wystarczają w tym wypadku tylko środki ekonomiczne, ale istnieje potrzeba wychowywania do „wstrzemięźliwego i braterskiego stylu życia”. Przypomniał, że „religie są również powołane, by wychować do kontemplacji, ponieważ stworzenie jest nie tylko systemem, który trzeba chronić, ale także darem, który trzeba przyjąć”.

Wskazał także na potrzebę modlitwy i współczucia, ponieważ w przeciwnym razie świat będzie żył jedynie materializmem uczynionym z pieniędzy i broni.

Ojciec Święty wskazał na współzależność pokoju i ochrony stworzenia. „Wszyscy widzimy jak wojny i konflikty niszczą środowisko i dzielą narody, utrudniając zgodne zaangażowanie we wspólne sprawy, takie jak ochrona planety” – powiedział Franciszek.

Przypomniał, że strzeżenie pokoju jest także zadaniem religii. „Proszę, niech nie będzie w tym żadnej niekonsekwencji. Niech nie neguje się czynami tego, co wypowiada się ustami: niech nie ogranicza się tylko do mówienia o pokoju, lecz niech zostanie przyjęte jasne stanowisko wobec tych, którzy podając się za wierzących, podsycają nienawiść i nie sprzeciwiają się przemocy” – stwierdził Franciszek i wezwał: „Bracia, siostry, niech Najwyższy błogosławi nasze serca, abyśmy razem mogli być budowniczymi pokoju i obrońcami stworzenia”.

[link widoczny dla zalogowanych]