14. Rekolekcje - Ku niebu

14. Rekolekcje - Ku niebu

Rekolekcje dobiegają końca. Poczyniłeś nowe postanowienia. Jesteś więc uzbrojony do nowej pracy dla Boga i duszy. Wyłania się już tylko pytanie św. Piotra: "Cóż więc otrzymamy?" (Mt 19, 27). Odpowiedź zaś brzmi: "Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie" (Mt. 5, 12). Ta olbrzymia nagroda nie zna już żadnych trosk.

Ziemia jest ojczyzną utrapień. Tu dręczą nas kłopoty o potrzeby ciała: "Co będziemy jeść? co będziemy pić? czym będziemy się przyodziewać?" (Mt 6, 31). Albo też troski głębszego znaczenia, jak zbawienie nasze i postęp duszy. Albo wreszcie niepokoją nas myśli, czy spełnią się nasze liczne życzenia, które kręcą się około naszych interesów i powołania, domu, gospodarstwa i rodziny, przyszłości dzieci itp. Co prawda woła na nas Zbawiciel: "Nie troszczcie się!" (Mt 6, 34), lecz jedna troska idzie za drugą i orze głębokie bruzdy na czole i w sercu.

Wszystko to skończy się od razu, gdy tylko otworzą się nam bramy nieba. Wtedy nastąpi to, co powiedział św. Augustyn: "W niebie będzie wszystko, czegokolwiek będzie sobie ktoś życzył i nie będzie nikt pragnął tego, czego by tam nie było". Na wiecznych wzgórzach i w ogrodach niebieskich nie rosną ciernie trosk.

Znoś zatem kłopoty związane z tym życiem jeszcze przez ten krótki czas, jaki ci pozostał. Widok nieba z jego wolnością od wszelkich kłopotów niech ci doda sił, byś dla zdobycia go nie szczędził żadnego trudu. "A sprawiedliwi żyją na wieki; zapłata ich w Panu i staranie o nich u Najwyższego" (Mdr 5, 15).

[link widoczny dla zalogowanych]

14. Rekolekcje: Ku niebu!

Gdyby nieba nie było wcale, wtedy zostawałaby tylko rozpacz. Albowiem ta ziemia jest ojczyzną cierpień. "Ciężkie jarzmo [spoczęło] na synach Adama, od dnia wyjścia z łona matki, aż do dnia powrotu do matki wszystkich" (Syr 40, 1). Dręczą nas choroby, słabości i różnorodne potrzeby cielesne. Duszę uciska zmartwienie, niechęć, pokusa i trwoga. Jedno uciśnienie serca zazębia się o drugie. Całkowicie tak, jak powiedział Tomasz a Kempis: "Bez cierpienia żyć nie możesz!"

Wszystko to kończy się od razu, gdy tylko otworzą się nam podwoje nieba. Potem koniec wszelkiemu cierpieniu. Wtedy rzeczywistością stanie się ta piękna obietnica: "I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już /odtąd/ nie będzie" (Ap 21, 4). Miejsce zaś tego wszystkiego zajmie szczęście i chwała, o której napisano: "Czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują" (1 Kor 2, 9). Szczęście i chwała, które wiecznie trwać będą a nigdy się nie skończą. Szczęście i chwała, które tak przyćmią wszelkie ziemskie uciśnienie, iż Apostoł narodów, kosztując tylko ich przedsmak, wołał: "Sądzę bowiem, że cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić" [Rz 8, 18].

Tak więc ilekroć odstrasza cię trud, wtedy stawiaj sobie przed oczy nagrodę nieba. Zdobądź się dla niego na odrobinę wysiłku. Mów za św. Ignacym i każdym zdrowo myślącym: "Jakże mi brzydnie ziemia, gdy patrzę w niebo!" Mów za św. Franciszkiem z Asyżu: "Tak wielka jest zapłata, której oczekuję, że za nic sobie ważę każde cierpienie!" Znoś, walcz, cierp. Wszystko to trwa tylko przez moment. A potem nastąpi "przeobfita, wieczna, wszystko przewyższająca chwała".

[link widoczny dla zalogowanych]

14. Rekolekcje: Ku niebu!

Umiłowany uczeń pisze: "Świat leży w mocy Złego" (1 J 5, 19). I to aż po dziś dzień. Można by prawie z rozpaczą zapytać: "Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?" (Łk 13, 23). Albowiem na wszystkich czyhają wrogowie naszego zbawienia, których można powalić o ziemię tylko ustawiczną walką. Szatan, świat i zmysłowość to straszne trójprzymierze, które się sprzysięgło przeciw naszej duszy. Dlatego też już stary Hiob wzdychał w uciśnieniu: "Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka?" (Hi 7, 1). Ustawiczna wałka ze złem i zapasy o dobro. Następnie znów walka z własnymi namiętnościami. A nadto jeszcze różnorodne zmagania z przewrotnymi lub nierozumnymi ludźmi.

Wszystko to kończy się od razu, gdy tylko otworzą się nam bramy nieba. Czym więc jest niebo? Nad mogiłami naszymi powiedzą: "Wieczne odpoczywanie!" Błogie to słowo! Koniec zatem z wszelkimi walkami. Na zawsze.

Czym jest niebo? Za ciałami naszymi zawołają nad grobem: "Światłość wiekuista!" Rozkoszne słowo. Ponure zwały chmur ziemskich zmagań rozwiały się. Na zawsze.
Czym jest niebo? Zawołają jeszcze na ostatek za nami: "Niech odpoczywa w pokoju!" Wyborne słowo. Burza wojny przeszła. Zapanował pokój, błogosławiony pokój. Na zawsze i na wieki.
Czym jest niebo? Nie będziemy już na podminowanym wojnami świecie, lecz: "Zawsze będziemy z Panem" (1 Tes 4, 17). U najlepszego Boga, by oglądać jego nieskończoną piękność, by z miłością obejmować go w nieskończonej jego dobroci, by kosztować go w całej jego słodyczy, by kąpać się w potokach jego rozkoszy, by weselić się w niewypowiedzianej radości i szczęśliwości.

Z wytężeniem sił wszystkich podążaj do ojczyzny pokoju i odpoczynku. Podejmuj śmiało walki życia, które zresztą trwają nieledwie sekundę. "Niewielkie bowiem utrapienia naszego obecnego czasu gotują bezmiar chwały przyszłego wieku" (2 Kor 4, 17).

[link widoczny dla zalogowanych]